źródło: szukajwarchiwach.gov.pl/Narodowe Archiwum Cyfrowe
Opisywano go jako dobrego ucznia, jednak sytuacja polityczna w ojczyźnie była dla niego ważniejsza niż szkolna ławka. W trakcie nauki w gimnazjum wraz ze swoim bratem Feliksem powielał ulotki, za co został postawiony przed sądem. Co wiemy o Ignacym Daszyńskim?
Przyszedł na świat 26 października 1866 r. w Zbarażu. Ze względu na swoje działania patriotyczne został wydalony z gimnazjum. Przeniósł się do Lwowa, gdzie pracował jako pisarz u adwokata. Wówczas współtworzył również artykuły do socjalistycznej „Gazety Naddniestrzańskiej”, w której krytykował wyzysk chłopów w zakładach naftowych w Dołhobyczu. Dzięki pomocy finansowej działacza socjalistycznego Stanisława Mendelsona, udało mu się ukończyć studia w Zurychu. Był tam współzałożycielem Stowarzyszenia Robotników Polskich „Zgoda”. W 1892 roku współtworzył Polską Partię Socjalno-Demokratyczną Galicji i Śląska, której celem była walka o prawa robotników i niepodległość Polski. Z czasem stał się jednym z jej głównych liderów. W 1897 r., po reformie systemu wyborczego w Austro-Węgrzech, Ignacy Daszyński został wybrany do parlamentu wiedeńskiego z okręgu krakowskiego.
O tym, z czego szczególnie zasłynął nasz bohater, mówi zastępca prezesa IPN dr Mateusz Szpytma:
Ignacy Daszyński znany jest również z walki o wolność prasy. W parlamencie zasłynął ze swojego ostrego języka wobec sytuacji społeczno-gospodarczej w Galicji oraz wybitnego sposobu wypowiadania się. W 1914 r. założył mundur i przyłączył się na jakiś czas do I Kampanii Kadrowej. W nocy z 6 na 7 listopada 1918 r. objął Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej w Lublinie. Zmarł w Domu Zdrowia w Bystrej Śląskiej w nocy z 30 na 31 października 1936 r. Dziedzictwo Ignacego Daszyńskiego na trwałe wpisało się w historię całego narodu czyniąc go jednym z ojców niepodległości.
Paulina Czeryna
